Precies zes weken geleden kwam ik aan in Malawi. En nu zit ik aan het zwembad mijn allerlaatste blog te typen. Ik besef nog niet helemaal dat er morgen echt een eind aan gaat komen. Mijn bikini zal ik moeten inruilen voor een dikke wintertrui, de propvolle minibusjes voor voorspelbare bussen en de dagelijkse rijst voor aardappels. Helaas, ik hoop maar dat ik Nederland weer snel gewend ben.

De afgelopen weken ben ik met wat andere vrijwilligers uit ons huis een dagje mee geweest om op hun project te kijken. Als eerste ben ik met Myrthe naar House of Joy geweest. Dit is een katholiek weeshuis voor kinderen van nul tot vijf jaar. Het weeshuis bestaat uit drie groepen en elke groep heeft een kamer met rijen met bedjes. De kindjes hebben geen eigen bedje, knuffeltje of kleding. Alles wordt met elkaar gedeeld. Op de babygroep is het meeste te doen dus ik heb de hele dag baby’s getroost en flesjes gegeven. Ook heb ik (met een beetje hulp haha) een baby een schone katoenen luier gegeven. Ik ben maar weer blij dat we in Nederland Pampers gebruiken; de katoenen luiers lekken bijna altijd door en dan hebben we het nog niet eens over de bergen was die de kindjes produceren. Respect voor de nonnen die dit dagelijks doen!

Ik ben ook naar het project van Natasja en Joy geweest. Dit project heet Children of Blessing en is bedoeld voor kinderen met een handicap. Elke ochtend is er een schooltje waar ongeveer 30 kinderen naar toe gaan. De moeders dragen hun kind of zelfs puber op hun rug om het naar school te brengen. Respect! Op het schooltje proberen de juffen de kinderen het alfabet, de kleuren en cijfers te leren. Een paar kinderen pikken dit op maar voor de meesten is dit te hoog gegrepen. Ze weten hier dan niet goed wat ze wel met deze kinderen kunnen doen en hebben ook weinig geschikt speelgoed. Alle moeders bleven tijdens het schooltje bij hun kind en ik merkte dat ze het erg waardeerde als ik met hun kind ging spelen. Hopelijk hebben ze er iets van opgestoken.

In de middag ben ik op outreach geweest. Samen met een lerares en een fysiotherapeut gingen we naar een afgelegen dorpje buiten Lilongwe. Outreach is bedoeld om naar de arme dorpen te gaan en daar zorg, onderwijs en voeding te geven. We gingen natuurlijk per fietstaxi en het was drie kwartier in de hitte fietsen. Drie kwartier lang zit je niet echt comfortabel maar het prachtige uitzicht maakte veel goed. De mannen fietsen echt ontzettend hard en vonden het een sport om als eerste aan te komen. Mijne was heen en terug de snelste en hij was er helemaal trots op(het had van mij best wat langzamer gemogen). Onderweg dacht ik namelijk even dat ging regenen maar het bleken zweetdruppels van hem te zijn. In het dorpje aangekomen zaten de kinderen al op ons te wachten. We hadden wat puzzels en educatieve spelletjes bij ons en hebben dit in groepjes op de grond gedaan. Er waren ook wat gehandicapte kinderen en de fysiotherapeut deed oefeningen met hun. Aan het eind kreeg iedereen een bord Pala, dat is voedzame pap die hier veel gegeten wordt. Ik vond het heel bijzonder om in een paar uurtjes tijd zoveel te kunnen betekenen in zo’n arm dorp.

Gisteren ben ik met Frank en Hannah naar hun school geweest. We kwamen aanlopen en de hoofdmeester zal al klaar achter zijn bureau voor de school. Ik mocht in het gastenboek schrijven en werd daarna in elke klas voorgesteld. De school is niet te vergelijken met een school in Nederland. Alle kinderen zitten op de grond en er wordt alleen een schrift en een pen gebruikt. De kinderen zijn hier geen materiaal gewend dus zodra je iets meeneemt, is het binnen de kortste tijd kapot. Het niveauverschil in een klas is enorm groot en er zijn maar weinig kinderen die het klassikale gedeelte goed volgen. Ik heb in groep 2 en groep 3 meegekeken met de Engelse les. Daarna moesten de kinderen een opdracht maken en ik mocht meteen helpen met nakijken. De kinderen spreken thuis vrijwel alleen Chichewa dus ze hebben veel moeite met Engels. Daarna ben ik met Hannah naar de les van Frank gegaan. Hij geeft wiskunde in groep 6 en 7. Heel leuk om te zien! Ik heb gelijk mijn kennis over breuken weer opgehaald. Ook hier viel weer op hoe groot het niveauverschil is. Er waren slimme kinderen die goed mee konden komen maar ook kinderen die nog niet eens de tafels kenden. Een hele uitdaging om daar goed les aan te geven.

Frank en Hannah organiseren twee keer in de week een sportmiddag. Alle kinderen uit het dorp zijn dan welkom zodat ze niet op straat gaan hangen. Het was gisteren uitzonderlijk warm maar de kinderen deden heel enthousiast mee. In Nederland zou je in deze hitte iets met water gaan doen maar dat konden we hier niet maken. Er is namelijk geen watervoorziening op school dus water is hier heel schaars. Aan het eind van de middag liepen we al zingend met de kinderen naar de minibus. Geweldig om mee te maken!

Ondertussen is er aan mijn project een einde gekomen. En niet zomaar een einde, het was een feest om nooit meer te vergeten. De vader en moeder van het project bedankten mij voor alles en ik kreeg een certificaat van Doingoood. Daarna zongen de kinderen een Good Bye lied en gaven ze me allemaal een knuffel. Heel lief! Ik had cake gebakken en dat werd heerlijk opgegeten. Daarna was het Good Bye feest in principe afgelopen. Maar ondertussen werden er buiten muziekboxen en stoeltjes klaargezet. Het bleek dat er nog een feest op de planning stond. De verjaardagen van de kinderen worden niet op de dag zelf gevierd maar in een keer gezamenlijk. Nu was het in mei voor het laatst gevierd dus er was een hoop in te halen. Wij waren van harte uitgenodigd om te blijven en de vader wilde ons wel thuisbrengen omdat het tot het donker zou duren. Superlief! Er was 1 taart voor dertig kinderen dus alle kinderen kregen een hapje taart. Daarna startte de muziek en zodra de kinderen de muziek hoorde, begonnen ze te dansen. En goed ook! Elk kind op zijn eigen manier maar allemaal met gevoel voor ritme. Joy en Natasja waren er ook bij omdat zij de komende vijf weken op Chitipi zullen zijn. Door deze Birthday party zijn ze ook meteen ontgroend en dat hebben ze glansrijk ontstaan! We hebben echt genoten, superlief dat ze het feest precies gepland hadden op mijn laatste dag. Ik ga de kinderen erg missen maar gelukkig heb ik heel veel mooie herinneringen. Ze hebben altijd een plekje in mijn hart.

Dinsdagavond heb ik ook het afscheidsetentje met alle vrijwilligers gehad. En wat ga ik mijn gezellige huisgenoten missen. De flauwe grapjes, urenlang uno spelen, sinterklaasavond bij kaarslicht en natuurlijk de kakkerlakkenjacht. Samen lachen, samen huilen, alles konden we met elkaar delen. De avonden en de weekenden waren echt heel tof en om nooit meer te vergeten. Bedankt voor alles lieve huisgenoten!!!

Morgenmiddag om half twee vertrek ik hier in Lilongwe en ik hoop vrijdagmorgen om 8.15 aan te komen op Schiphol.

Tionana, see you in the Netherlands!