De dagen vliegen en ik heb weer heel wat leuke dingen meegemaakt. Vorige week donderdag was het hier een nationale feestdag vanwege moederdag. Alle scholen waren gesloten en de meeste mensen hadden vrij van hun werk. Het weeshuis was uiteraard wel open en daar zijn we met Frank(medevrijwilliger op een school die deze dag dus dicht was) geweest. Alle kinderen hadden nette kleren aan en gedroegen zich wat zenuwachtig. De huismoeder zei dat er `wat meiden` van een middelbare school zouden komen. We zetten wat stoeltjes klaar in de huiskamer en ineens liepen er vijftig meiden, keurig in schooluniform naar binnen. Een paar meiden namen de leiding en zette prachtige liederen in. We zongen samen en er waren ook wat meiden die prachtig solo konden zingen. De meiden waren allemaal pubers maar ze kenden echt geen schaamte of onzekerheid. Heel bijzonder hoe ze het lef hadden om zo helder en luid te zingen.

Frank heeft de kinderen een soort handbalspel aangeleerd. Dat viel in de smaak dus Larissa en ik hebben dat de volgende dag weer gedaan. We hadden allebei een team gemaakt en onszelf tot teamcaptain gemaakt. Ik ging met mijn team bij elkaar staan en iedereen sloeg de armen over elkaar heen. Ik wilde eigenlijk de tactiek bespreken en tips geven maar de kinderen hadden iets anders in gedachten. Een jongentje zei bloedserieus: `let’s pray before begin` en begon in het Chichewa te bidden. Prachtig!

Andere spelletjes die we doen met de kinderen zijn pesten, ezelen en memory. De kinderen vinden dat heel leuk maar ze vinden het vooral leuk om vals te spelen. Ze blijven het proberen om kaarten achter te houden of voor hun beurt te gaan. Als de kinderen er zelf van elkaar achter komen geven ze elkaar een klap in het gezicht. Bam, de rangorde is weer bepaald, lekker duidelijk. Maar dat is geen reden om te stoppen met valsspelen. Het lijkt hier wel een sport om het elke keer weer opnieuw te proberen. Verder vinden de kinderen het ook lekker om relax te hangen en te kletsen. Ze zoeken echt de persoonlijke aandacht en gezelligheid op. Soms valt er zomaar een kind op schoot in slaap. Zelfs de oudere kinderen zijn regelmatig moe en slaperig. Pas lagen bijna alle kinderen ’s middags ineens in hun stapelbedden en op de grond te slapen. Ze slapen met 8 a 10 kinderen op een kamer dus ik denk dat ze zo moe zijn omdat ze elkaar vaak wakker houden.

Hier in huis spelen we ook fanatiek spelletjes zoals uno en monopolydeal. De scores worden serieus bijgehouden en de rust is dan in huis ver te zoeken. Vorige week was het hier wel wat rustiger. Het was hier namelijk net een ziekenboeg. De een had een week lang obstipatie en bij twee anderen had de malariamug toegeslagen. Ondanks dat we allemaal pillen voor de malaria slikken, is dat blijkbaar niet genoeg en kan je toch nog behoorlijk ziek van de malaria worden. Gelukkig zijn ze inmiddels allemaal weer beter en is het hopen dat het hier bij blijft.

Afgelopen weekend hebben we ons wat meer in het Malawiaanse leven begeven. Zo ben ik zaterdagavond met Larissa, Frank en Natasja uit geweest. Rachid, onze vaste taxichauffeur heeft ons gebracht. Hij vond het normaal om ook mee naar binnen te gaan, ons wegwijs te maken en gezellig wat (alcoholvrije)drankjes mee te drinken. Samen uit, samen thuis geldt hier ook voor de taxichauffeur!

We zijn ook naar de stoffenmarkt geweest. Door nauwe steegjes vol met gaten en afval kwamen we op een overdekt marktje waar allerlei vrouwen hun typisch Afrikaanse stof probeerden te verkopen. Er waren ook nog mannen(!) met naaimachines die er wel wat van konden maken. Na de stoffenmarkt zijn we naar de souvenirmarkt en de groentemarkt gelopen. Een grote groep blanken(muzungu’s) trekt veel aandacht dus we stonden vaak met een heel mannenkoor om ons heen. Ik en de andere medevrijwilligers worden steeds beter in afwimpelen. We hebben allemaal weleens de fout gemaakt om je nummer te geven of te zeggen dat je single bent, maar de overenthousiaste reactie hierop zorgt ervoor dat je maar een keer zo’n fout maakt, haha!

Zondagmorgen zijn we met bijna iedereen naar de kerk geweest. We waren uitgenodigd door de vader en moeder van het weeshuis om naar de kerk te gaan waar de kinderen van het weeshuis ook heen gingen. De vader wilde ons(negen personen) wel even ophalen en we zaten lekker opgepropt in zijn auto. Gordels worden hier toch niet gebruikt en die zijn ook helemaal niet nodig omdat je toch al klem zit. Helaas had de vader de Afrikaanse tijd van ophalen aangehouden en kwamen we een half uur te laat. We hadden daardoor het meeste zingen gemist dus dat was wel jammer. De preek duurde een uur dus ik kon mijn concentratie niet helemaal vasthouden. Na de preek was er een lang gebed en daarna werden de woorden van de dominee hard door de menigte herhaald. Inhoudelijk heb ik niet heel veel geleerd maar het was leuk om te zien hoe anders een kerk kan zijn in een andere cultuur. En het was leuk om te zien dat de kinderen heel verrast en blij waren toen wij binnenkwamen. De dienst was in een tent en het werd door al die mensen enorm heet. Daardoor dronk ik veel water en helaas, daarna moest ik heel nodig naar de wc. Larissa was mij al voorgegaan en ze liet een foto van de wc zien: een gat in de grond die al in geen tijden meer geleegd was. Ineens hoefde ik toch niet meer zo nodig en heb ik maar gewacht tot we weer thuis waren ;)

En nu de vraag hoe de bevolking hier aankijkt tegen blanke mensen. We worden hier muzungu’s genoemd en dat hoor je regelmatig mensen zeggen als je op straat loopt. Mensen stoten elkaar aan en spreken je vaak aan. De mannen van de fietstaxi’s en de mensen in de minibus zijn heel nieuwsgierig en vragen veel over het leven in Nederland. En dan hoor je soms de meest grappige dingen. Een man dacht bijvoorbeeld dat iedereen in Nederland koeien had omdat we zo rijk zijn. Iemand anders was verbaasd dat het zo koud was en kon zich absoluut niet voorstellen wat ijs en sneeuw inhoudt. Ik vertel ook weleens de nadelen van Nederland en de mensen zijn hier heel verbaasd dat Nederlanders zich bijna altijd aan de tijd houden, geen gedag zeggen op straat en vaak haast hebben. Een groot verschil met Malawi. Nog een groot verschil is dat de mensen hier veel minder diep nadenken. De mensen accepteren bijna alles en stellen bijna geen vragen over het waarom van dingen. Als je een waaromvraag stelt, draaien ze er vaak om heen en krijgen je meestal geen antwoord. Mensen kijken je dan ook vaak raar aan en zeggen dat het gewoon zo is omdat het zo is. Het voordeel is wel dat mensen bijna nooit geïrriteerd of ongeduldig zijn. Ze nemen de situatie dan gewoon zoals het is en accepteren dat. Heel apart om te ervaren. De Malawianen vinden blanke mensen wel rijk, ruiken soms geld maar het is niet dat ze enorm tegen ons opkijken. We zijn anders en over het waarom daarvan maken ze zich niet druk.

Ik heb morgen wat superleuks in het vooruitzicht! We gaan er even een paar dagen tussenuit naar Zambia. Morgenvroeg vertrekken we met Jeeps voor een safari in het wildpark South Luanga. Dit is een van de allermooiste parken in Afrika en leven veel olifanten, luipaarden en buffels. We slapen ook in dit park, maar er is uiteraard geen bereik in the middle of nowhere. Ik ben dus de aankomende dagen niet bereikbaar maar zal daarna uitgebreid verslag doen met foto’s!