Good bye; Warm heart of Africa

Precies zes weken geleden kwam ik aan in Malawi. En nu zit ik aan het zwembad mijn allerlaatste blog te typen. Ik besef nog niet helemaal dat er morgen echt een eind aan gaat komen. Mijn bikini zal ik moeten inruilen voor een dikke wintertrui, de propvolle minibusjes voor voorspelbare bussen en de dagelijkse rijst voor aardappels. Helaas, ik hoop maar dat ik Nederland weer snel gewend ben.

De afgelopen weken ben ik met wat andere vrijwilligers uit ons huis een dagje mee geweest om op hun project te kijken. Als eerste ben ik met Myrthe naar House of Joy geweest. Dit is een katholiek weeshuis voor kinderen van nul tot vijf jaar. Het weeshuis bestaat uit drie groepen en elke groep heeft een kamer met rijen met bedjes. De kindjes hebben geen eigen bedje, knuffeltje of kleding. Alles wordt met elkaar gedeeld. Op de babygroep is het meeste te doen dus ik heb de hele dag baby’s getroost en flesjes gegeven. Ook heb ik (met een beetje hulp haha) een baby een schone katoenen luier gegeven. Ik ben maar weer blij dat we in Nederland Pampers gebruiken; de katoenen luiers lekken bijna altijd door en dan hebben we het nog niet eens over de bergen was die de kindjes produceren. Respect voor de nonnen die dit dagelijks doen!

Ik ben ook naar het project van Natasja en Joy geweest. Dit project heet Children of Blessing en is bedoeld voor kinderen met een handicap. Elke ochtend is er een schooltje waar ongeveer 30 kinderen naar toe gaan. De moeders dragen hun kind of zelfs puber op hun rug om het naar school te brengen. Respect! Op het schooltje proberen de juffen de kinderen het alfabet, de kleuren en cijfers te leren. Een paar kinderen pikken dit op maar voor de meesten is dit te hoog gegrepen. Ze weten hier dan niet goed wat ze wel met deze kinderen kunnen doen en hebben ook weinig geschikt speelgoed. Alle moeders bleven tijdens het schooltje bij hun kind en ik merkte dat ze het erg waardeerde als ik met hun kind ging spelen. Hopelijk hebben ze er iets van opgestoken.

In de middag ben ik op outreach geweest. Samen met een lerares en een fysiotherapeut gingen we naar een afgelegen dorpje buiten Lilongwe. Outreach is bedoeld om naar de arme dorpen te gaan en daar zorg, onderwijs en voeding te geven. We gingen natuurlijk per fietstaxi en het was drie kwartier in de hitte fietsen. Drie kwartier lang zit je niet echt comfortabel maar het prachtige uitzicht maakte veel goed. De mannen fietsen echt ontzettend hard en vonden het een sport om als eerste aan te komen. Mijne was heen en terug de snelste en hij was er helemaal trots op(het had van mij best wat langzamer gemogen). Onderweg dacht ik namelijk even dat ging regenen maar het bleken zweetdruppels van hem te zijn. In het dorpje aangekomen zaten de kinderen al op ons te wachten. We hadden wat puzzels en educatieve spelletjes bij ons en hebben dit in groepjes op de grond gedaan. Er waren ook wat gehandicapte kinderen en de fysiotherapeut deed oefeningen met hun. Aan het eind kreeg iedereen een bord Pala, dat is voedzame pap die hier veel gegeten wordt. Ik vond het heel bijzonder om in een paar uurtjes tijd zoveel te kunnen betekenen in zo’n arm dorp.

Gisteren ben ik met Frank en Hannah naar hun school geweest. We kwamen aanlopen en de hoofdmeester zal al klaar achter zijn bureau voor de school. Ik mocht in het gastenboek schrijven en werd daarna in elke klas voorgesteld. De school is niet te vergelijken met een school in Nederland. Alle kinderen zitten op de grond en er wordt alleen een schrift en een pen gebruikt. De kinderen zijn hier geen materiaal gewend dus zodra je iets meeneemt, is het binnen de kortste tijd kapot. Het niveauverschil in een klas is enorm groot en er zijn maar weinig kinderen die het klassikale gedeelte goed volgen. Ik heb in groep 2 en groep 3 meegekeken met de Engelse les. Daarna moesten de kinderen een opdracht maken en ik mocht meteen helpen met nakijken. De kinderen spreken thuis vrijwel alleen Chichewa dus ze hebben veel moeite met Engels. Daarna ben ik met Hannah naar de les van Frank gegaan. Hij geeft wiskunde in groep 6 en 7. Heel leuk om te zien! Ik heb gelijk mijn kennis over breuken weer opgehaald. Ook hier viel weer op hoe groot het niveauverschil is. Er waren slimme kinderen die goed mee konden komen maar ook kinderen die nog niet eens de tafels kenden. Een hele uitdaging om daar goed les aan te geven.

Frank en Hannah organiseren twee keer in de week een sportmiddag. Alle kinderen uit het dorp zijn dan welkom zodat ze niet op straat gaan hangen. Het was gisteren uitzonderlijk warm maar de kinderen deden heel enthousiast mee. In Nederland zou je in deze hitte iets met water gaan doen maar dat konden we hier niet maken. Er is namelijk geen watervoorziening op school dus water is hier heel schaars. Aan het eind van de middag liepen we al zingend met de kinderen naar de minibus. Geweldig om mee te maken!

Ondertussen is er aan mijn project een einde gekomen. En niet zomaar een einde, het was een feest om nooit meer te vergeten. De vader en moeder van het project bedankten mij voor alles en ik kreeg een certificaat van Doingoood. Daarna zongen de kinderen een Good Bye lied en gaven ze me allemaal een knuffel. Heel lief! Ik had cake gebakken en dat werd heerlijk opgegeten. Daarna was het Good Bye feest in principe afgelopen. Maar ondertussen werden er buiten muziekboxen en stoeltjes klaargezet. Het bleek dat er nog een feest op de planning stond. De verjaardagen van de kinderen worden niet op de dag zelf gevierd maar in een keer gezamenlijk. Nu was het in mei voor het laatst gevierd dus er was een hoop in te halen. Wij waren van harte uitgenodigd om te blijven en de vader wilde ons wel thuisbrengen omdat het tot het donker zou duren. Superlief! Er was 1 taart voor dertig kinderen dus alle kinderen kregen een hapje taart. Daarna startte de muziek en zodra de kinderen de muziek hoorde, begonnen ze te dansen. En goed ook! Elk kind op zijn eigen manier maar allemaal met gevoel voor ritme. Joy en Natasja waren er ook bij omdat zij de komende vijf weken op Chitipi zullen zijn. Door deze Birthday party zijn ze ook meteen ontgroend en dat hebben ze glansrijk ontstaan! We hebben echt genoten, superlief dat ze het feest precies gepland hadden op mijn laatste dag. Ik ga de kinderen erg missen maar gelukkig heb ik heel veel mooie herinneringen. Ze hebben altijd een plekje in mijn hart.

Dinsdagavond heb ik ook het afscheidsetentje met alle vrijwilligers gehad. En wat ga ik mijn gezellige huisgenoten missen. De flauwe grapjes, urenlang uno spelen, sinterklaasavond bij kaarslicht en natuurlijk de kakkerlakkenjacht. Samen lachen, samen huilen, alles konden we met elkaar delen. De avonden en de weekenden waren echt heel tof en om nooit meer te vergeten. Bedankt voor alles lieve huisgenoten!!!

Morgenmiddag om half twee vertrek ik hier in Lilongwe en ik hoop vrijdagmorgen om 8.15 aan te komen op Schiphol.

Tionana, see you in the Netherlands!

De Afrikaanse cultuur

De echte Afrikaanse cultuur ontdek je alleen door veel om te gaan met Afrikanen. Nu lukt dit doordeweeks al aardig omdat de mensen heel vriendelijk zijn en je vaak aanspreken op straat. We begroeten iedereen met: `How are you? I’m fine, and you? I’m fine, thanks.` En als de gelegenheid er even is, eindigt deze begroeting vaak in spontane leuke gesprekken.

Naast de gesprekken zijn we ook actief in het culturele leven. Zo zijn we naar een voetbalwedstrijd geweest. De entree was 500 Kwacha(omgerekend 80 eurocent!) terwijl het niveau bijna vergelijkbaar met onze eredivisie was. Het veld was hobbelig en het was bloedheet voor de spelers maar het tempo werd er niet lager van. Uiteindelijk werd het 2-2 en iedereen verliet gemoedelijk het stadion. Ook een Malawiaanse verjaardag kunnen we van ons lijstje afstrepen. Liset had ons uitgenodigd bij wat Malawiaanse vrienden van haar. We kenden ze niet, ook de jarige niet, maar we waren van harte welkom op het Birthday-diner. Op een houten bank, tussen de kakkerlakken en gekko’s, hebben we heerlijk gegeten. Het gaat er tenslotte niet om dat alles spik en span is maar het gaat er vooral om dat de sfeer er goed in zit. En die zat er in! Als het goed is, komen ze nog een keer bij ons om Hollandse pannenkoeken te eten.

De grootse culturele klapper was vorig weekend. We zijn naar Senga Bay geweest, een vissersdorpje aan Lake Malawi. Het Lake is een groot, uitgestrekt meer en heeft een prachtig strand. Dat hebben we gebruikt om eens lekker bij te slapen maar er moest ook Uno gespeeld worden. Zes blanke mensen(muzungu’s) die enthousiast een spel spelen trekt natuurlijk veel bekijks en binnen no-time hadden we dertig kinderen om ons heen staan. Af en toe kwam de ober van onze lodge om ze weg te jagen met een stok waarop alle kinderen ineens in het Lake vluchtten. De ober deed dat trouwens niet omdat hij boos was maar hij wilde overlast voorkomen. Het personeel van de lodge was erg zorgzaam en er was goed eten. Verder was de lodge niet voor herhaling vatbaar. We sliepen met zijn tienen op een kamer voor negen mensen. Gelukkig wilde Frank wel op de grond slapen en had hij er geen last van als we ’s nachts over zijn matras liepen om naar de wc te gaan. Er waren te weinig klamboes, er zat geen slot op de kamer en achteraf bleek dat er bed bugs in een matras zaten. Maar we hebben de positiviteit van de Afrikaanse cultuur al grotendeels overgenomen en hebben zeker niet minder van ons weekend genoten.

Aan het Lake was er dat weekend ook het Sand festival. Allerlei Afrikaanse bands kwamen optreden en Busy Signal was er vanuit Jamaica. Het was grappig om te merken dat ook op zo’n groot festival de Afrikaanse cultuur meespeelt. De sfeer was heel relax en we hebben heel veel nieuwe gezellige mensen ontmoet. Het programma liep uren uit doordat het personeel nog niet klaar was met het opbouwen van het podium. Toen het eindelijk begonnen was, viel de stroom uit en was het ineens stil en donker. Tja, dat is weer even geduld hebben en even wachten totdat de aggregaat werkt. De stroom valt hier regelmatig uit omdat er in Malawi een tekort aan stroom is. Om de beurt wordt de stroom dan in bepaalde gebieden uitgezet zodat andere gebieden weer stroom hebben. Hetzelfde geldt voor het water. Gisteren kwam er geen water meer uit de kraan en ineens moet je gaan nadenken hoe je wilt gaan wassen, tanden poetsen en de wc wilt doortrekken. Gelukkig wisten we dat het kon gaan gebeuren en hadden we een watervoorraad van bijna 1000 liter verzameld. Dat lijkt veel maar we hebben hele berekeningen gemaakt hoeveel water met tien mensen doorheen kan gaan. En we kwamen op heel wat liters uit ;)

Vorige week maandag is er een nieuw baby’tje in het weeshuis gebracht. Het is een jongetje van vier dagen oud en zijn moeder is overleden. Zonder moeder heeft hij weinig kans en zijn vader is veel te arm om voor hem te zorgen. Daarom heeft zijn vader de keuze gemaakt om zijn zoontje in een weeshuis te laten opgroeien. Dat moet een hele moeilijke keus zijn maar de vader hield zich heel sterk en dapper. Hij komt uit een klein dorpje en het baby’tje heeft dus twee uur lang in de brandende zon gezeten achterop de fietstaxi gezeten. Het jongetje is erg verzwakt, huilt bijna niet meer en drinkt heel slecht. Hij is zo klein dat het goed zou kunnen dat hij te vroeg geboren is maar niemand weet zijn gewicht en lengte. We geven hem nu met een spuitje melk en hopen dat hij weer wat sterker gaat worden.

Toen ik nog in Nederland was, is er in de kerk gecollecteerd voor het weeshuis. Ook Larissa had geld opgehaald en dit hebben we bij elkaar gelegd. In overleg met Janneke en de vader van het weeshuis hebben we besloten om er een speeltuin met drie speeltoestellen van aan te leggen en een televisie van te kopen. Inmiddels is de speeltuin aangelegd en de kinderen zijn er superblij mee! De jonge kinderen spelen lekker maar ook de pubers doen volop mee. Er staat een schommel, glijbaan en een draaimolen. De speeltuin staat tussen het schooltje en het weeshuis in dus er kan volop gebruik van gemaakt worden. Het is heel leuk om te zien dat de kinderen in de speeltuin lekker kind kunnen zijn en gewoon lekker kunnen spelen. Iedereen die hier aan mee geholpen heeft, bedankt!

De zon komt op, maakt de morgen wakker

Rond vijf uur komt hier de zon op en vanaf dat moment heb ik moeite om in mijn bed te blijven. Als de zon eenmaal op is, schijnen de zonnestralen fel in onze kamer en is het meteen warm. Ik dacht dat het onmogelijk was maar langzamerhand verander ik van een avondmens naar een ochtendmens. ’s Morgens zit ik vol energie. Zo had ik vanmorgen zin om deze blog te schrijven, lekker in mijn pyjama op de veranda met de beginnende zonnestralen in mijn gezicht. Heerlijk om op het ritme van de zon te leven in plaats van het ritme van de wekker.

Afgelopen weekend was het dan eindelijk zover. Bepakt en bezakt vertrokken we in een busje naar Zambia om op safari te gaan. Er staan geen hekken om het park omdat het vrije natuur is en de dieren alle ruimte mogen hebben. Zo kwam het dus dat we overdag en ’s nachts gezelschap van de wilde dieren hadden. En dat hebben we geweten… We waren nog maar net aangekomen of we hadden het geweldige idee om chips voor de tent op te gaan eten. Toen er wat nieuwsgierige apen kwamen kijken, stelde ik de rest gerust: zolang je de bavianen niet voert, doen ze echt niets. Maar daar kreeg ik spijt van… Ineens gaven ze elkaar een seintje en er kwamen luid schreeuwend acht bavianen op ons afgestormd. Iedereen vluchtte zo snel mogelijk de eerste de beste tent in en de toegesnelde bewakers jaagden de bavianen weg met hun katapult. In een reflex had ik de chips maar gewoon meegenomen de tent in. Achteraf konden we hier heel hard om lachen en natuurlijk hebben Nadine en ik de chips nog lekker opgegeten toen we veilig in de tent waren.

Voor de nacht hadden we de nodige instructies gekregen. Als je naar de wc moest, was het de bedoeling om met je zaklamp te schijnen en dan kwam bewaker James om je veilig naar de wc te begeleiden. Het kon namelijk maar zo zijn dat je onderweg een kudde olifanten of nijlpaarden tegenkwam. De bewakers hadden niet alles door. Zo werden Ellen en Joy midden in de nacht wakker van een schurend geluid bij hun tent. Eenmaal buiten bleek dat er een olifant naast hun tent stond. Gelukkig kwamen de bewakers al snel op het geluid af en jaagden de olifant weer weg. De allerlaatste nacht werd ik wakker van Larissa die naar de wc moest. Ik wilde gewoon weer verder gaan slapen maar ik hoorde hard gegrom bij de tent. Het klonk alsof er een nijlpaard naast onze tent stond. Met onze zaklamp slopen we in onze onderbroek naar buiten maar we zagen niets. Inmiddels was ook de bewaker op het licht afgekomen en hij zei dat de apen onrustig waren. We zochten nog even naar het nijlpaard en ineens kwam er een grote, oude olifant in een hoog tempo voorbij lopen. Wat een geluk om dit in onze laatste nacht mee te maken.

Het tentenkamp was behoorlijk luxe. Er was een zwembad, bar, hangmatten en zelfs allerlei fitnesstoestellen. De eerste keer dat ik op de wc zat, dacht ik dat ik een beeldje van een witte kikker op de deur zag. Toen ik nog even beter keek zag ik de kikker ademen! Jak, ik plas graag alleen en niet in het gezelschap van allerlei dieren. Maar ook dat went, en op een gegeven moment vond ik het normaal om tussen de kikkers, gekko’s en spinnen te plassen en te douchen. De eerste nacht hoorden we een hoop lawaai in de tent van Frank en Hannah. Het bleek dat er een kikker op het bed van Frank zat. Larissa wilde daarom ook onze tent inspecteren en helaas, ook bij ons zat een gekko. Frank en Hannah wilde ons wel even helpen om de gekko te vangen. Vraag me niet hoe, maar uiteindelijk is het gelukt om met een prullenbak zo’n razendsnelle gekko te vangen en buiten te zetten.

Alsof dit nog niet genoeg safari was, zijn we twee dagen echt op safari geweest. ’s Morgens gingen we van 6.00-10.00 en ’s avonds van 16.00-20.00. En wat hebben we enorm veel gezien. Luipaarden, zebra’s, olifanten, hyena’s, herten, leeuwen, wilde zwijnen, giraffen, antilopen en nijlpaarden. Overdag waren de beesten het best te zien. We hebben op 7 meter afstand van een troep leeuwen gestaan en op een paar meter afstand van de olifanten, herten, zebra’s en giraffen. In de schemering zagen we een luipaard de vlakte oversteken die achtervolgd werd door de apen. In het donker hadden we een bijrijder die met zijn licht scheen om de dieren te zoeken. Die bijrijders hebben echt kattenogen, ze konden aan de stipjes van de ogen zien wat voor beest er zat. Zo hebben we de ogen van een luipaard gezien maar verder was er niets van te zien. Ook hebben we in het donker veel hyena’s gezien die op zoek waren naar een prooi om van de andere dieren te stelen. Eigenlijk hele laffe beesten maar wel heel gaaf om te zien. Ik vond het allemaal zo indrukwekkend om dit van dichtbij en in het wild te zien! Het is bijna niet te beschrijven hoe mooi. Ik heb veel foto’s gemaakt hopelijk geeft dat een goed beeld. Het uploaden van de foto’s lukt nog niet helemaal zoals ik wil, maar als het goed is staan er nu toch een paar foto’s hier op de blog.

Eenmaal terug in Malawi zijn we weer gewoon naar project geweest. De kinderen hadden ons gemist en dat was leuk om te merken. De peuters op het schooltje komen steeds meer los. Ze zwaaien als we binnenkomen en ze praten steeds makkelijker met ons. Ze leren ook steeds meer Engelse woorden en ze vinden het geweldig als we een kleurplaat meenemen. De kinderen zijn in principe zindelijk en gaan af en toe naar buiten om in een hoekje te plassen. Soms hebben ze toch nog een ongelukje in de klas. De juf pakt dan de dweil om het op te dweilen maar de kinderen krijgen geen droge kleding aan. Ze blijven in hun natte broek rondlopen dus het is oppassen dat we geen nat kind op onze schoot neerzetten.

De kinderen van het weeshuis hebben we een voetbal gegeven. Vooral de grotere jongens waren hier superblij mee, we hebben ze nog nooit zo zien lachen. Ineens kwamen er ook allerlei straatkinderen bij en we hebben een heerlijk potje gevoetbald. Leuk om te zien dat de kinderen absoluut niet egoïstisch voetballen. Er zijn wel betere kinderen bij maar die spelen goed over naar de minder goede kinderen. Verder vinden de kinderen het ook enorm leuk om te kleuren en stickers te plakken. Als we dit een keer meenemen vragen ze meteen de volgende dag of we het weer bij ons hebben.

Gisteren was de laatste dag op project van Larissa. Helaas, mijn enthousiaste projectmaatje vliegt dinsdag weer terug naar Nederland. Het was heel gezellig om samen naar project te gaan en superfijn dat we alles met elkaar konden overleggen. Ik ga je missen Larissa!

Ter ere van haar afscheid hebben we op het schooltje spekkies uitgedeeld. Bij de tweede ronde vroegen de juffen meteen of ze weer mochten, zo lekker vonden ze het. We hebben ze gewoon in de lokale supermarkt gekocht maar blijkbaar is dit zo duur dat bijna niemand dit kent. In het weeshuis hadden we beloofd om de lunch te verzorgen en wentelteefjes te bakken. We hadden in de supermarkt boodschappen gedaan en letterlijk voor een heel weeshuis eten gekocht. Maar niets loopt zoals het loopt; toen we bij het weeshuis aankwamen, bleek dat de stroom was uitgevallen. Dan maar op het vuur in plaats van in de keuken bakken. En dat ging wat langzamer maar eigenlijk ook prima. Na drie uur hadden we meer dan 100 wentelteefjes gebakken en konden de kinderen aan tafel. We hadden ook ijs en een banaan erbij dus het was een echt feestmaal. Het ijs was al half gesmolten omdat er nog steeds geen stroom was maar dat was voor de kinderen absoluut geen probleem. De kinderen eten normaal gesproken elke dag hetzelfde dus het was echt genieten voor ze. Na het eten kreeg Larissa nog een toespraak en zongen de kinderen haar toe, heel lief.

Aankomend weekend staat er weer wat leuks op het programma. Ik ga zo mijn tas inpakken en dan vertrekken we met zijn allen naar Lake Malawi. Dat schijnt de parel van Malawi te zijn dus ik ben benieuwd!

Malawiaans leven

De dagen vliegen en ik heb weer heel wat leuke dingen meegemaakt. Vorige week donderdag was het hier een nationale feestdag vanwege moederdag. Alle scholen waren gesloten en de meeste mensen hadden vrij van hun werk. Het weeshuis was uiteraard wel open en daar zijn we met Frank(medevrijwilliger op een school die deze dag dus dicht was) geweest. Alle kinderen hadden nette kleren aan en gedroegen zich wat zenuwachtig. De huismoeder zei dat er `wat meiden` van een middelbare school zouden komen. We zetten wat stoeltjes klaar in de huiskamer en ineens liepen er vijftig meiden, keurig in schooluniform naar binnen. Een paar meiden namen de leiding en zette prachtige liederen in. We zongen samen en er waren ook wat meiden die prachtig solo konden zingen. De meiden waren allemaal pubers maar ze kenden echt geen schaamte of onzekerheid. Heel bijzonder hoe ze het lef hadden om zo helder en luid te zingen.

Frank heeft de kinderen een soort handbalspel aangeleerd. Dat viel in de smaak dus Larissa en ik hebben dat de volgende dag weer gedaan. We hadden allebei een team gemaakt en onszelf tot teamcaptain gemaakt. Ik ging met mijn team bij elkaar staan en iedereen sloeg de armen over elkaar heen. Ik wilde eigenlijk de tactiek bespreken en tips geven maar de kinderen hadden iets anders in gedachten. Een jongentje zei bloedserieus: `let’s pray before begin` en begon in het Chichewa te bidden. Prachtig!

Andere spelletjes die we doen met de kinderen zijn pesten, ezelen en memory. De kinderen vinden dat heel leuk maar ze vinden het vooral leuk om vals te spelen. Ze blijven het proberen om kaarten achter te houden of voor hun beurt te gaan. Als de kinderen er zelf van elkaar achter komen geven ze elkaar een klap in het gezicht. Bam, de rangorde is weer bepaald, lekker duidelijk. Maar dat is geen reden om te stoppen met valsspelen. Het lijkt hier wel een sport om het elke keer weer opnieuw te proberen. Verder vinden de kinderen het ook lekker om relax te hangen en te kletsen. Ze zoeken echt de persoonlijke aandacht en gezelligheid op. Soms valt er zomaar een kind op schoot in slaap. Zelfs de oudere kinderen zijn regelmatig moe en slaperig. Pas lagen bijna alle kinderen ’s middags ineens in hun stapelbedden en op de grond te slapen. Ze slapen met 8 a 10 kinderen op een kamer dus ik denk dat ze zo moe zijn omdat ze elkaar vaak wakker houden.

Hier in huis spelen we ook fanatiek spelletjes zoals uno en monopolydeal. De scores worden serieus bijgehouden en de rust is dan in huis ver te zoeken. Vorige week was het hier wel wat rustiger. Het was hier namelijk net een ziekenboeg. De een had een week lang obstipatie en bij twee anderen had de malariamug toegeslagen. Ondanks dat we allemaal pillen voor de malaria slikken, is dat blijkbaar niet genoeg en kan je toch nog behoorlijk ziek van de malaria worden. Gelukkig zijn ze inmiddels allemaal weer beter en is het hopen dat het hier bij blijft.

Afgelopen weekend hebben we ons wat meer in het Malawiaanse leven begeven. Zo ben ik zaterdagavond met Larissa, Frank en Natasja uit geweest. Rachid, onze vaste taxichauffeur heeft ons gebracht. Hij vond het normaal om ook mee naar binnen te gaan, ons wegwijs te maken en gezellig wat (alcoholvrije)drankjes mee te drinken. Samen uit, samen thuis geldt hier ook voor de taxichauffeur!

We zijn ook naar de stoffenmarkt geweest. Door nauwe steegjes vol met gaten en afval kwamen we op een overdekt marktje waar allerlei vrouwen hun typisch Afrikaanse stof probeerden te verkopen. Er waren ook nog mannen(!) met naaimachines die er wel wat van konden maken. Na de stoffenmarkt zijn we naar de souvenirmarkt en de groentemarkt gelopen. Een grote groep blanken(muzungu’s) trekt veel aandacht dus we stonden vaak met een heel mannenkoor om ons heen. Ik en de andere medevrijwilligers worden steeds beter in afwimpelen. We hebben allemaal weleens de fout gemaakt om je nummer te geven of te zeggen dat je single bent, maar de overenthousiaste reactie hierop zorgt ervoor dat je maar een keer zo’n fout maakt, haha!

Zondagmorgen zijn we met bijna iedereen naar de kerk geweest. We waren uitgenodigd door de vader en moeder van het weeshuis om naar de kerk te gaan waar de kinderen van het weeshuis ook heen gingen. De vader wilde ons(negen personen) wel even ophalen en we zaten lekker opgepropt in zijn auto. Gordels worden hier toch niet gebruikt en die zijn ook helemaal niet nodig omdat je toch al klem zit. Helaas had de vader de Afrikaanse tijd van ophalen aangehouden en kwamen we een half uur te laat. We hadden daardoor het meeste zingen gemist dus dat was wel jammer. De preek duurde een uur dus ik kon mijn concentratie niet helemaal vasthouden. Na de preek was er een lang gebed en daarna werden de woorden van de dominee hard door de menigte herhaald. Inhoudelijk heb ik niet heel veel geleerd maar het was leuk om te zien hoe anders een kerk kan zijn in een andere cultuur. En het was leuk om te zien dat de kinderen heel verrast en blij waren toen wij binnenkwamen. De dienst was in een tent en het werd door al die mensen enorm heet. Daardoor dronk ik veel water en helaas, daarna moest ik heel nodig naar de wc. Larissa was mij al voorgegaan en ze liet een foto van de wc zien: een gat in de grond die al in geen tijden meer geleegd was. Ineens hoefde ik toch niet meer zo nodig en heb ik maar gewacht tot we weer thuis waren ;)

En nu de vraag hoe de bevolking hier aankijkt tegen blanke mensen. We worden hier muzungu’s genoemd en dat hoor je regelmatig mensen zeggen als je op straat loopt. Mensen stoten elkaar aan en spreken je vaak aan. De mannen van de fietstaxi’s en de mensen in de minibus zijn heel nieuwsgierig en vragen veel over het leven in Nederland. En dan hoor je soms de meest grappige dingen. Een man dacht bijvoorbeeld dat iedereen in Nederland koeien had omdat we zo rijk zijn. Iemand anders was verbaasd dat het zo koud was en kon zich absoluut niet voorstellen wat ijs en sneeuw inhoudt. Ik vertel ook weleens de nadelen van Nederland en de mensen zijn hier heel verbaasd dat Nederlanders zich bijna altijd aan de tijd houden, geen gedag zeggen op straat en vaak haast hebben. Een groot verschil met Malawi. Nog een groot verschil is dat de mensen hier veel minder diep nadenken. De mensen accepteren bijna alles en stellen bijna geen vragen over het waarom van dingen. Als je een waaromvraag stelt, draaien ze er vaak om heen en krijgen je meestal geen antwoord. Mensen kijken je dan ook vaak raar aan en zeggen dat het gewoon zo is omdat het zo is. Het voordeel is wel dat mensen bijna nooit geïrriteerd of ongeduldig zijn. Ze nemen de situatie dan gewoon zoals het is en accepteren dat. Heel apart om te ervaren. De Malawianen vinden blanke mensen wel rijk, ruiken soms geld maar het is niet dat ze enorm tegen ons opkijken. We zijn anders en over het waarom daarvan maken ze zich niet druk.

Ik heb morgen wat superleuks in het vooruitzicht! We gaan er even een paar dagen tussenuit naar Zambia. Morgenvroeg vertrekken we met Jeeps voor een safari in het wildpark South Luanga. Dit is een van de allermooiste parken in Afrika en leven veel olifanten, luipaarden en buffels. We slapen ook in dit park, maar er is uiteraard geen bereik in the middle of nowhere. Ik ben dus de aankomende dagen niet bereikbaar maar zal daarna uitgebreid verslag doen met foto’s!

Het peuterschooltje en het weeshuis

Het is weer tijd voor een update. Ik ben inmiddels begonnen op mijn project waar ik het enorm naar mijn zin hebt. Ook mijn eerste weekend in Afrikais wel een vermelding op mijn blog waard....

Zondagavond heb ik even de rust opgezocht en in mijn stapelbed(de enige plek waar er rust is in het overgezellige Doingoood huis) de jongerendienst vanuit IJsselstein nageluisterd. In een van de armste landen op aarde hoorde ik het verhaal van de barmhartige Samaritaan. Zo, en dat komt toch wel even binnen. Want wat een mensen heb ik afgelopen week al langs de weg zien lopen. Kinderen die met kapotte kleren en hongerige buiken rondzwerven. Allerlei voertuigen die van ellende uit elkaar vallen en ook regelmatig met pech langs de kant van de weg staan. Peuters die dagelijks chips mee naar school krijgen omdat dit zo goedkoop is. Strohutjes waarin hele gezinnen wonen maar die niet groter zijn dan een slaapkamer. Als ik al die armoede zie, zou ik er zo graag iets aan willen doen. Maar tegelijkertijd besef ik ook dat ik maar heel weinig kan en dat vind ik soms best lastig. Ik kan alleen doen er binnen mijn mogelijkheden ligt. Ik ben ook heel dankbaar dat deze zes weken vrijwilligerswerk op mijn weg zijn gekomen. Voor de kinderen maak ik een klein verschil en kan ik iets van naastenliefde laten zien. Niet omdat ik zelf zo goed bezig ben maar omdat God mij de talenten en gaven hiervoor gegeven heeft. Dat motiveert mij elke dag weer om mij in te zetten op het project.

Tot zover mijn gefilosofeer. Ik zal eens wat vertellen over het project. Ik zit op hetzelfde project als Larissa, die hier al twee weken is. Zij heeft mij dus goed wegwijs kunnen maken en het is handig dat we samen in het Nederlands kunnen overleggen. ’s Morgens beginnen we op een peuterschooltje. Het is een klasje met 21 peuters die van twee juffen les krijgen. De belangrijkste dingen die ze moeten leren zijn het alfabet, tot drie tellen en de vormen. De juffen leren dit alleen aan door te stampen, stampen en nog eens te stampen. De meeste kinderen kennen het dus al opzeggen terwijl ze geen idee hebben wat het nu eigenlijk inhoudt. Om 10 uur begint de pauze en is de taak van de juffen alleen maar de orde bewaren. Oeps cultuurverschilletje, dat is wel wat anders dan dat we gewend zijn. De kinderen spreken alleen Chichewa en daarom is het nog best lastig om de kinderen les te geven. Ook hebben de kinderen geen tafels dus tekenen of een knutselwerkje is ook lastig. Maar elke dag proberen we een goede les voor te bereiden. Liedjes zingen en stickers op een vouwblaadje plakken zijn sowieso een succes, die gaan we er in houden. Vandaag had ik drie houten insteekpuzzels meegenomen. Nou, wat een belevenis; 21 peuters die nog nooit hebben gepuzzeld en dan ineens drie puzzels hebben is vragen om chaos. Op een gegeven moment waren er twee stukjes kwijt en helemaal nergens meer te vinden. De juf controleerde alle tasjes en uiteindelijk bleek dat een peuter de twee stukjes in haar tas had gedaan. De juf vond het wel grappig maar wij konden er minder hard om lachen. Maar hieruit blijkt ook weer dat Malawianen niet goed met speelgoed om kunnen gaan. Ze zijn het niet gewend, weten vaak niet wat ze er mee moeten en zijn daarom ook niet zuinig op hun spullen.

De kinderen worden tussen half elf en twaalf opgehaald en daarna gaan wij naar het weeshuis. Dagelijks lunchen we heel eentonig met rijst en een soort boerenkool of bruine bonen. De kinderen druppelen langzaam binnen en gaan zelf eten en zich omkleden. Daarna help ik met huiswerk, spelen we allerlei spelletjes en lees ik boekjes voor. Het maakt niet uit wat ik doe maar het belangrijkste is om de kinderen aandacht te geven. Ze groeien op in een huis met 30 `broertjes` en `zusjes` en moeten vechten om hun plekje. Onderling zijn de kinderen ook heel hard tegen elkaar. Ze stelen het eten van elkaars bord en kunnen elkaar heel hard slaan. De huismoeders zijn druk met het koken, schoonmaken en de was. Af en toe zitten ze bij de kinderen maar ze zullen niet met de kinderen spelen. Weer een cultuurverschilletje. Maar ik vind het ontzettend leuk om met de kinderen bezig te zijn. Het zijn hele lieve, dankbare kinderen die echt kunnen genieten van de kleinste dingen.

In het weeshuis zit ook een gehandicapt meisje(voor de kenners, ik vermoed het Rett syndroom). Ze hangt helemaal onderuit in een tuinstoel op wielen met wat kussens in haar rug. Haar benen bungelen in de lucht en ze hangt helemaal scheef met haar hoofd naar achteren omdat er geen hoofdsteun is. Vandaag heb ik haar een aantal keer rechtop gezet en het blijkt dat ze prima haar hoofd recht kan houden. Bizar dat niemand nadenkt over de houding van het meisje. Het is absoluut geen onwil maar de mensen hebben hier echt geen kennis over. Zo kwamen we erachter dat ze vanmiddag twee uur in de wc-pot heeft gehangen(normaal zitten lukt niet). Niemand die aan haar denkt of haar even van die wc afhaalt. Heel triest vind ik dat, het meisje kan dit zelf niet aangeven en er is niemand die deze dingen voor haar bedenkt. Dat komt denk ik ook door gebrek aan goede scholing, Malawianen nemen alles zoals het is en leren maar beperkt zelf nadenken. Ook is het soms heel chaotisch in het huis, iedereen bemoeit zich met iedereen, niemand heeft het overzicht over de kinderen. Er kruipt een jongetje van één door het hele huis en hij krijgt van iedereen wat eten toegestopt en wordt overal naar toe gesleept. Als de kinderen uren buiten spelen is er niemand die kijkt of het nog allemaal goed gaat terwijl er ook kinderen van 4, 5 jaar bij zijn. Gelukkig letten de kinderen wel een beetje op elkaar en ze delen ook heel lief het eten met elkaar. Dat is heel leuk om te zien. Ondanks hun situatie zijn de kinderen wel heel vrolijk en enthousiast. Ze zijn lekker nieuwsgierig en ook heel muzikaal. Ze zingen graag liedjes en het is natuurlijk helemaal leuk om met die stijve Hollanders te dansen ;)

In het Doinggoood huis is het nog steeds heel gezellig. Zaterdag zijn we met bijna iedereen de Nkhoma Mountain wezen beklimmen. We begonnen op 1300 meter en eindigde op 1764 meter, een stevige klim dus. Het werd op een gegeven moment handen en voetenwerk en soms moesten we elkaar de volgende steen optrekken. Dat kenmerkt ook onze groep, iedereen is bereid om elkaar te helpen en binnen een week voel ik me helemaal thuis hier. Totaal onverwachts kwamen we onderweg een groep Bavianen tegen. Heel indrukwekkend om te zien hoe gemakkelijk zij zich naar boven slingerden, wat een sterke beesten zijn dat zeg. Eenmaal aangekomen op de top konden we genieten van het supermooie uitzicht. Dat was de klim wel waard en door de wind ook letterlijk adembenemend.

Nu is het dinsdagavond, eigenlijk mijn basketbalavond. Dat mis ik helaas maar ik heb me hier toch van mijn sportiefste kant laten zien. Ik heb een stuk hardgelopen en dat was wel even heel lekker! Wel even wennen, hardlopen op 1100 meter, in de hitte en met alle heuvels. Ik was buiten adem maar hoor van de anderen dat dit steeds beter zal gaan. Wie weet kom ik straks met een topconditie terug ;)

Nou, dat was weer een heel verhaal. Ik hoop dat jullie zo een eerlijk beeld van mijn project hebben gekregen, met alle lastige dingen(uitdagingen!) maar vooral ook de leuke dingen die er gebeuren. Want dat heeft toch echt de overhand, ik geniet enorm van alleleuke en grappigedingen. En als jullie vragen hebben hoor ik het wel, dan reageer ik daar de volgende keer op.

Tionana! (See you)

De eerste dagen in Malawi

Op dit moment zit ik heerlijk in mijn korte broek en hemdje in de tuin. Het is hier zo’n 30 graden en er waait een zacht windje. Langs de muur schiet een salamander weg en in de verte hoor ik ongeduldig getoeter. Het zal wel duidelijk zijn, ik ben aangekomen in Malawi.

De reis ging gelukkig goed. Na een fijn afscheid op Schiphol stapte ik met mijn vakantiehoedje tussen de keurige zakenmannen in het vliegtuig naar Frankfurt. In het vliegtuig naar Addis Abeba viel ik wat minder op. Ik zat naast een man die ook alleen reisde en we raakte gezellig in gesprek. Het was vreemd om in Ethiopie te landen. Er hing meteen een andere, gemoedelijke sfeer. Veel mensen sliepen op de stoelen en sommigen liepen rond op blote voeten. Er was een gatewijziging wat niemand begreep omdat er niets met borden werd aangegeven. Uiteindelijk had ik de juiste gate gevonden en stapte ik op tijd in het goede vliegtuig. Daar had ik mijn geluksmomentje van de dag; het hele vliegtuig zat bomvol maar de twee plaatsen naast mij waren leeg. Ik had ’s nachts nog geen oog dichtgedaan dus dat heb ik maar even goed ingehaald.

In Lilongwe maakte ik gelijk kennis met de Malawiaanse bureaucratie. Een half uur later en vijf balies verder was ik eindelijk in het bezit van een stempel in mijn paspoort en een visum. Ik werd opgehaald door Janneke, de lokale coördinator. We gingen naar het Doingoood huis en daar heb ik de negen andere vrijwilligers ontmoet. Allemaal Nederlanders die verschillende projecten in Lilongwe doen. Onder het eten viel de stroom uit dus we aten knus verder in het kaarslicht. Na de afwas was ik behoorlijk moe van de reis en ben ik meteen naar bed gegaan. Ikslaap mettwee anderen op een kamer enheb heerlijk het klokje rond geslapen.

Uitgerust werd ik wakker om op citytour met Deborah(huishoudster) te gaan. We gingen met de TukTuk door het drukke verkeer naar het winkelcentrum. Ik heb 80.000 Kwacha(ongeveer 130 euro) gepind en dat kreeg ik in 80 briefjes. Ik voelde me wel heel rijk toen mijn portemonnee niet meer dicht paste. Daarna hebben we internet geregeld en zijn we naar de souvenirmarkt en de fruitmarkt gegaan. Bij de fruitmarkt wist ik niet meer waar ik kijken moest. Op de grond omdat er ongelijke stenen lagen, bij de kraampjes omdat er zoveel te zien was, voor mij om Deborah te volgen of juist naast mij omdat de verkopers mij van alles wilde verkopen. Uiteindelijk heb ik alleen aardbeien gekocht en heeft Deborah mij gelijk leren afdingen.

We liepen naar een soort station waar alle minibussen vertrokken. Van rust of orde heeft nog niemand op dat station gehoord. Iedereen liep en reed door elkaar heen en ik zagveel bijna-ongelukken gebeuren. De busjes werden lukraak overal geparkeerd en een verkeersregelaar die nog een poging deed om dit te regelen werd zelf (per ongeluk?) aangereden. Toen ons busje vol was, vertrokken we en het laatste stuk hebben we met de fietstaxi gedaan. Dit is precies wat de naam al zegt; iemand fietst op een fiets met een zacht zitje op de bagagedrager en zet je in de juiste straat af.

Op straat zie je echt van alles langskomen. Overal zitten wel groepjes mensen om allerlei dingen te verkopen. Verder lopen er veel mensen in hun eentje langs de weg maar ik vraag me echt af waar ze heen gaan. Lilongwe is een hele uitgestrekte stad dus soms is er echt niets in de buurt. Toen ik in de minibus zat, stak er een jongetje over met zijn broertje in een rolstoel. Nou ja, een rolstoel wil ik het niet noemen, het was letterlijk een tuinstoel op wielen. Het jochie lag helemaal scheef in de tuinstoel en was ook al scheefgegroeid. Als je dan weet wat er in Nederland allemaal mogelijk is om scheefgroei te voorkomen, vond ik dit wel heel schrijnend om te zien.

Morgen ga ik voor het eerst naarhet peuterschooltje enhet weeshuis. Zaterdag ga ik met alle vrijwilligers een berg beklimmen. Zondag ga ik daarvan uitrusten en vanaf maandag vijf dagen in de week naar het peuterschooltje en weeshuis. Ik ben heel benieuwd hoe ik dat ga vinden en heb veel zin in de komende dagen! Ik houd jullie op de hoogte :)

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Thea

Inpakken, afspeuren, regelen en nog even een diploma ophalen

Over precies een week is het zover! Dan vlieg ik naar Malawi. Het komt nu ineens heel dichtbij en soms zit ik met mijn hoofd al half in Afrika. De voorbereidingen zijn grotendeels gedaan en in principe heb ik alles geregeld. Nu is het de kunst om rustig af te wachten totdat het eindelijk dinsdag zes oktober is. Nou ja, wachten? Stiekem ben ik nog best wel druk. Met kleine dingetjes zoals mijn koffer inpakken en internet afspeuren voor zomerkleding. Maar ook met grotere dingen zoals het regelen van mijn feest vrijdag. En ook niet geheel onbelangrijk, vanavond was ik druk met het ophalen van mijn SPH diploma! In juli had ik alles al afgerond maar vanavond was de diplomering. Erg leuk om iedereen weer te zien en ik ben dankbaar dat ik weer een periode goed heb kunnen afsluiten.

Maar goed, terug naar mijn reisplannen. Ik ga zes weken naar Lilongwe, de hoofdstad van Malawi. Daar staat een weeshuis met ongeveer 32 kinderen tussen de 0 en 16 jaar. Ik zal daar vooral activiteiten mee gaan doen en de `vader` en `moeder` van het weeshuis helpen met alles wat erbij komt kijken. Er zit op het terrein ook een kleuterschool met twee klassen waar ik ’s ochtends kan helpen met het geven van lesjes. Naast het vrijwilligerswerk staat er ook een safari in Zambia op het programma en kan ik in de weekenden dingen in de buurt gaan bekijken.

Ik krijg vaak de vraag of ik alleen ga. Nu kende ik tot vorige week niemand die ook ging maar ik ga wel veilig met een organisatie(Doingoood). Zij hebben daar ter plaatste een contactpersoon en hebben mij geholpen met voorbereiden. Het vrijwilligershuis waar ik ga wonen is ook van Doingoood en daar zal ik nog meer medevrijwilligers gaan ontmoeten. Lijkt me heel gezellig! De vliegreis duurt bijna 18 uur en ik ga overstappen in Frankfurt en Addis Ababa(Ethiopië). En als antwoord op de vraag of ik alleen ga: Ik reis alleen maar ga niet alleen. Want ik weet dat God erbij zal zijn en dat Hij ook in het verre Afrika voor mij gaat zorgen. Heel fijn om dit te ervaren.

Ik vind het heel lief dat ik nu al merk, dat er veel mensen met mij meeleven. Door deze blog kunnen jullie ook op de hoogte blijven van mijn belevenissen. Het handigst is om je mailadres achter te laten in de rechterkolom. Dan krijg je automatisch bericht als ik een nieuw verslag plaats.

De volgende blog komt in Malawi!