Het is weer tijd voor een update. Ik ben inmiddels begonnen op mijn project waar ik het enorm naar mijn zin hebt. Ook mijn eerste weekend in Afrikais wel een vermelding op mijn blog waard....

Zondagavond heb ik even de rust opgezocht en in mijn stapelbed(de enige plek waar er rust is in het overgezellige Doingoood huis) de jongerendienst vanuit IJsselstein nageluisterd. In een van de armste landen op aarde hoorde ik het verhaal van de barmhartige Samaritaan. Zo, en dat komt toch wel even binnen. Want wat een mensen heb ik afgelopen week al langs de weg zien lopen. Kinderen die met kapotte kleren en hongerige buiken rondzwerven. Allerlei voertuigen die van ellende uit elkaar vallen en ook regelmatig met pech langs de kant van de weg staan. Peuters die dagelijks chips mee naar school krijgen omdat dit zo goedkoop is. Strohutjes waarin hele gezinnen wonen maar die niet groter zijn dan een slaapkamer. Als ik al die armoede zie, zou ik er zo graag iets aan willen doen. Maar tegelijkertijd besef ik ook dat ik maar heel weinig kan en dat vind ik soms best lastig. Ik kan alleen doen er binnen mijn mogelijkheden ligt. Ik ben ook heel dankbaar dat deze zes weken vrijwilligerswerk op mijn weg zijn gekomen. Voor de kinderen maak ik een klein verschil en kan ik iets van naastenliefde laten zien. Niet omdat ik zelf zo goed bezig ben maar omdat God mij de talenten en gaven hiervoor gegeven heeft. Dat motiveert mij elke dag weer om mij in te zetten op het project.

Tot zover mijn gefilosofeer. Ik zal eens wat vertellen over het project. Ik zit op hetzelfde project als Larissa, die hier al twee weken is. Zij heeft mij dus goed wegwijs kunnen maken en het is handig dat we samen in het Nederlands kunnen overleggen. ’s Morgens beginnen we op een peuterschooltje. Het is een klasje met 21 peuters die van twee juffen les krijgen. De belangrijkste dingen die ze moeten leren zijn het alfabet, tot drie tellen en de vormen. De juffen leren dit alleen aan door te stampen, stampen en nog eens te stampen. De meeste kinderen kennen het dus al opzeggen terwijl ze geen idee hebben wat het nu eigenlijk inhoudt. Om 10 uur begint de pauze en is de taak van de juffen alleen maar de orde bewaren. Oeps cultuurverschilletje, dat is wel wat anders dan dat we gewend zijn. De kinderen spreken alleen Chichewa en daarom is het nog best lastig om de kinderen les te geven. Ook hebben de kinderen geen tafels dus tekenen of een knutselwerkje is ook lastig. Maar elke dag proberen we een goede les voor te bereiden. Liedjes zingen en stickers op een vouwblaadje plakken zijn sowieso een succes, die gaan we er in houden. Vandaag had ik drie houten insteekpuzzels meegenomen. Nou, wat een belevenis; 21 peuters die nog nooit hebben gepuzzeld en dan ineens drie puzzels hebben is vragen om chaos. Op een gegeven moment waren er twee stukjes kwijt en helemaal nergens meer te vinden. De juf controleerde alle tasjes en uiteindelijk bleek dat een peuter de twee stukjes in haar tas had gedaan. De juf vond het wel grappig maar wij konden er minder hard om lachen. Maar hieruit blijkt ook weer dat Malawianen niet goed met speelgoed om kunnen gaan. Ze zijn het niet gewend, weten vaak niet wat ze er mee moeten en zijn daarom ook niet zuinig op hun spullen.

De kinderen worden tussen half elf en twaalf opgehaald en daarna gaan wij naar het weeshuis. Dagelijks lunchen we heel eentonig met rijst en een soort boerenkool of bruine bonen. De kinderen druppelen langzaam binnen en gaan zelf eten en zich omkleden. Daarna help ik met huiswerk, spelen we allerlei spelletjes en lees ik boekjes voor. Het maakt niet uit wat ik doe maar het belangrijkste is om de kinderen aandacht te geven. Ze groeien op in een huis met 30 `broertjes` en `zusjes` en moeten vechten om hun plekje. Onderling zijn de kinderen ook heel hard tegen elkaar. Ze stelen het eten van elkaars bord en kunnen elkaar heel hard slaan. De huismoeders zijn druk met het koken, schoonmaken en de was. Af en toe zitten ze bij de kinderen maar ze zullen niet met de kinderen spelen. Weer een cultuurverschilletje. Maar ik vind het ontzettend leuk om met de kinderen bezig te zijn. Het zijn hele lieve, dankbare kinderen die echt kunnen genieten van de kleinste dingen.

In het weeshuis zit ook een gehandicapt meisje(voor de kenners, ik vermoed het Rett syndroom). Ze hangt helemaal onderuit in een tuinstoel op wielen met wat kussens in haar rug. Haar benen bungelen in de lucht en ze hangt helemaal scheef met haar hoofd naar achteren omdat er geen hoofdsteun is. Vandaag heb ik haar een aantal keer rechtop gezet en het blijkt dat ze prima haar hoofd recht kan houden. Bizar dat niemand nadenkt over de houding van het meisje. Het is absoluut geen onwil maar de mensen hebben hier echt geen kennis over. Zo kwamen we erachter dat ze vanmiddag twee uur in de wc-pot heeft gehangen(normaal zitten lukt niet). Niemand die aan haar denkt of haar even van die wc afhaalt. Heel triest vind ik dat, het meisje kan dit zelf niet aangeven en er is niemand die deze dingen voor haar bedenkt. Dat komt denk ik ook door gebrek aan goede scholing, Malawianen nemen alles zoals het is en leren maar beperkt zelf nadenken. Ook is het soms heel chaotisch in het huis, iedereen bemoeit zich met iedereen, niemand heeft het overzicht over de kinderen. Er kruipt een jongetje van één door het hele huis en hij krijgt van iedereen wat eten toegestopt en wordt overal naar toe gesleept. Als de kinderen uren buiten spelen is er niemand die kijkt of het nog allemaal goed gaat terwijl er ook kinderen van 4, 5 jaar bij zijn. Gelukkig letten de kinderen wel een beetje op elkaar en ze delen ook heel lief het eten met elkaar. Dat is heel leuk om te zien. Ondanks hun situatie zijn de kinderen wel heel vrolijk en enthousiast. Ze zijn lekker nieuwsgierig en ook heel muzikaal. Ze zingen graag liedjes en het is natuurlijk helemaal leuk om met die stijve Hollanders te dansen ;)

In het Doinggoood huis is het nog steeds heel gezellig. Zaterdag zijn we met bijna iedereen de Nkhoma Mountain wezen beklimmen. We begonnen op 1300 meter en eindigde op 1764 meter, een stevige klim dus. Het werd op een gegeven moment handen en voetenwerk en soms moesten we elkaar de volgende steen optrekken. Dat kenmerkt ook onze groep, iedereen is bereid om elkaar te helpen en binnen een week voel ik me helemaal thuis hier. Totaal onverwachts kwamen we onderweg een groep Bavianen tegen. Heel indrukwekkend om te zien hoe gemakkelijk zij zich naar boven slingerden, wat een sterke beesten zijn dat zeg. Eenmaal aangekomen op de top konden we genieten van het supermooie uitzicht. Dat was de klim wel waard en door de wind ook letterlijk adembenemend.

Nu is het dinsdagavond, eigenlijk mijn basketbalavond. Dat mis ik helaas maar ik heb me hier toch van mijn sportiefste kant laten zien. Ik heb een stuk hardgelopen en dat was wel even heel lekker! Wel even wennen, hardlopen op 1100 meter, in de hitte en met alle heuvels. Ik was buiten adem maar hoor van de anderen dat dit steeds beter zal gaan. Wie weet kom ik straks met een topconditie terug ;)

Nou, dat was weer een heel verhaal. Ik hoop dat jullie zo een eerlijk beeld van mijn project hebben gekregen, met alle lastige dingen(uitdagingen!) maar vooral ook de leuke dingen die er gebeuren. Want dat heeft toch echt de overhand, ik geniet enorm van alleleuke en grappigedingen. En als jullie vragen hebben hoor ik het wel, dan reageer ik daar de volgende keer op.

Tionana! (See you)