Rond vijf uur komt hier de zon op en vanaf dat moment heb ik moeite om in mijn bed te blijven. Als de zon eenmaal op is, schijnen de zonnestralen fel in onze kamer en is het meteen warm. Ik dacht dat het onmogelijk was maar langzamerhand verander ik van een avondmens naar een ochtendmens. ’s Morgens zit ik vol energie. Zo had ik vanmorgen zin om deze blog te schrijven, lekker in mijn pyjama op de veranda met de beginnende zonnestralen in mijn gezicht. Heerlijk om op het ritme van de zon te leven in plaats van het ritme van de wekker.

Afgelopen weekend was het dan eindelijk zover. Bepakt en bezakt vertrokken we in een busje naar Zambia om op safari te gaan. Er staan geen hekken om het park omdat het vrije natuur is en de dieren alle ruimte mogen hebben. Zo kwam het dus dat we overdag en ’s nachts gezelschap van de wilde dieren hadden. En dat hebben we geweten… We waren nog maar net aangekomen of we hadden het geweldige idee om chips voor de tent op te gaan eten. Toen er wat nieuwsgierige apen kwamen kijken, stelde ik de rest gerust: zolang je de bavianen niet voert, doen ze echt niets. Maar daar kreeg ik spijt van… Ineens gaven ze elkaar een seintje en er kwamen luid schreeuwend acht bavianen op ons afgestormd. Iedereen vluchtte zo snel mogelijk de eerste de beste tent in en de toegesnelde bewakers jaagden de bavianen weg met hun katapult. In een reflex had ik de chips maar gewoon meegenomen de tent in. Achteraf konden we hier heel hard om lachen en natuurlijk hebben Nadine en ik de chips nog lekker opgegeten toen we veilig in de tent waren.

Voor de nacht hadden we de nodige instructies gekregen. Als je naar de wc moest, was het de bedoeling om met je zaklamp te schijnen en dan kwam bewaker James om je veilig naar de wc te begeleiden. Het kon namelijk maar zo zijn dat je onderweg een kudde olifanten of nijlpaarden tegenkwam. De bewakers hadden niet alles door. Zo werden Ellen en Joy midden in de nacht wakker van een schurend geluid bij hun tent. Eenmaal buiten bleek dat er een olifant naast hun tent stond. Gelukkig kwamen de bewakers al snel op het geluid af en jaagden de olifant weer weg. De allerlaatste nacht werd ik wakker van Larissa die naar de wc moest. Ik wilde gewoon weer verder gaan slapen maar ik hoorde hard gegrom bij de tent. Het klonk alsof er een nijlpaard naast onze tent stond. Met onze zaklamp slopen we in onze onderbroek naar buiten maar we zagen niets. Inmiddels was ook de bewaker op het licht afgekomen en hij zei dat de apen onrustig waren. We zochten nog even naar het nijlpaard en ineens kwam er een grote, oude olifant in een hoog tempo voorbij lopen. Wat een geluk om dit in onze laatste nacht mee te maken.

Het tentenkamp was behoorlijk luxe. Er was een zwembad, bar, hangmatten en zelfs allerlei fitnesstoestellen. De eerste keer dat ik op de wc zat, dacht ik dat ik een beeldje van een witte kikker op de deur zag. Toen ik nog even beter keek zag ik de kikker ademen! Jak, ik plas graag alleen en niet in het gezelschap van allerlei dieren. Maar ook dat went, en op een gegeven moment vond ik het normaal om tussen de kikkers, gekko’s en spinnen te plassen en te douchen. De eerste nacht hoorden we een hoop lawaai in de tent van Frank en Hannah. Het bleek dat er een kikker op het bed van Frank zat. Larissa wilde daarom ook onze tent inspecteren en helaas, ook bij ons zat een gekko. Frank en Hannah wilde ons wel even helpen om de gekko te vangen. Vraag me niet hoe, maar uiteindelijk is het gelukt om met een prullenbak zo’n razendsnelle gekko te vangen en buiten te zetten.

Alsof dit nog niet genoeg safari was, zijn we twee dagen echt op safari geweest. ’s Morgens gingen we van 6.00-10.00 en ’s avonds van 16.00-20.00. En wat hebben we enorm veel gezien. Luipaarden, zebra’s, olifanten, hyena’s, herten, leeuwen, wilde zwijnen, giraffen, antilopen en nijlpaarden. Overdag waren de beesten het best te zien. We hebben op 7 meter afstand van een troep leeuwen gestaan en op een paar meter afstand van de olifanten, herten, zebra’s en giraffen. In de schemering zagen we een luipaard de vlakte oversteken die achtervolgd werd door de apen. In het donker hadden we een bijrijder die met zijn licht scheen om de dieren te zoeken. Die bijrijders hebben echt kattenogen, ze konden aan de stipjes van de ogen zien wat voor beest er zat. Zo hebben we de ogen van een luipaard gezien maar verder was er niets van te zien. Ook hebben we in het donker veel hyena’s gezien die op zoek waren naar een prooi om van de andere dieren te stelen. Eigenlijk hele laffe beesten maar wel heel gaaf om te zien. Ik vond het allemaal zo indrukwekkend om dit van dichtbij en in het wild te zien! Het is bijna niet te beschrijven hoe mooi. Ik heb veel foto’s gemaakt hopelijk geeft dat een goed beeld. Het uploaden van de foto’s lukt nog niet helemaal zoals ik wil, maar als het goed is staan er nu toch een paar foto’s hier op de blog.

Eenmaal terug in Malawi zijn we weer gewoon naar project geweest. De kinderen hadden ons gemist en dat was leuk om te merken. De peuters op het schooltje komen steeds meer los. Ze zwaaien als we binnenkomen en ze praten steeds makkelijker met ons. Ze leren ook steeds meer Engelse woorden en ze vinden het geweldig als we een kleurplaat meenemen. De kinderen zijn in principe zindelijk en gaan af en toe naar buiten om in een hoekje te plassen. Soms hebben ze toch nog een ongelukje in de klas. De juf pakt dan de dweil om het op te dweilen maar de kinderen krijgen geen droge kleding aan. Ze blijven in hun natte broek rondlopen dus het is oppassen dat we geen nat kind op onze schoot neerzetten.

De kinderen van het weeshuis hebben we een voetbal gegeven. Vooral de grotere jongens waren hier superblij mee, we hebben ze nog nooit zo zien lachen. Ineens kwamen er ook allerlei straatkinderen bij en we hebben een heerlijk potje gevoetbald. Leuk om te zien dat de kinderen absoluut niet egoïstisch voetballen. Er zijn wel betere kinderen bij maar die spelen goed over naar de minder goede kinderen. Verder vinden de kinderen het ook enorm leuk om te kleuren en stickers te plakken. Als we dit een keer meenemen vragen ze meteen de volgende dag of we het weer bij ons hebben.

Gisteren was de laatste dag op project van Larissa. Helaas, mijn enthousiaste projectmaatje vliegt dinsdag weer terug naar Nederland. Het was heel gezellig om samen naar project te gaan en superfijn dat we alles met elkaar konden overleggen. Ik ga je missen Larissa!

Ter ere van haar afscheid hebben we op het schooltje spekkies uitgedeeld. Bij de tweede ronde vroegen de juffen meteen of ze weer mochten, zo lekker vonden ze het. We hebben ze gewoon in de lokale supermarkt gekocht maar blijkbaar is dit zo duur dat bijna niemand dit kent. In het weeshuis hadden we beloofd om de lunch te verzorgen en wentelteefjes te bakken. We hadden in de supermarkt boodschappen gedaan en letterlijk voor een heel weeshuis eten gekocht. Maar niets loopt zoals het loopt; toen we bij het weeshuis aankwamen, bleek dat de stroom was uitgevallen. Dan maar op het vuur in plaats van in de keuken bakken. En dat ging wat langzamer maar eigenlijk ook prima. Na drie uur hadden we meer dan 100 wentelteefjes gebakken en konden de kinderen aan tafel. We hadden ook ijs en een banaan erbij dus het was een echt feestmaal. Het ijs was al half gesmolten omdat er nog steeds geen stroom was maar dat was voor de kinderen absoluut geen probleem. De kinderen eten normaal gesproken elke dag hetzelfde dus het was echt genieten voor ze. Na het eten kreeg Larissa nog een toespraak en zongen de kinderen haar toe, heel lief.

Aankomend weekend staat er weer wat leuks op het programma. Ik ga zo mijn tas inpakken en dan vertrekken we met zijn allen naar Lake Malawi. Dat schijnt de parel van Malawi te zijn dus ik ben benieuwd!